Σήμερα παρόλο που είναι σκατομέρα αισθάνομαι πλήρης.Κι όλα αυτά εξαιτίας ενός τέλειου μαθήματος πιάνου.Όποιος δεν έχει ζήσει τέτοια εμπειρία δε ξέρει για τι μιλάω.Όπου πας και βλέπεις ότι η δουλειά που έχεις κάνει αποδίδει,και αυτόματα ελευθερώνεσαι και βγάζεις τον εαυτό σου.Τον αληθινό σου εαυτό.Είναι πραγματικά απίστευτο συναίσθημα του να παρασύρεσαι,να τρέμεις από την αδρεναλίνη.Τώρα θα μου πείς,σιγά την αδρεναλίνη,αδρεναλίνη έχεις όταν κάνεις bungie jumping (ή τζάμπα καμπινγκ :PP ).Ναι αλλά είναι διαφορετικό γιατί εκείνη την ώρα παίρνεις ένα έργο και βάζεις το δικό σου χαρακτήρα και προσωπικότητα πάνω,πρέπει να ελέγχεις τα πάντα,τη θέση των χεριών σου,τα σωστά δάκτυλα,το touche,το φραζάρισμα,όλα.Επίσης έχεις και τη δασκάλα σου απέναντι που λειτουργεί εκείνη την ώρα σαν κοινό,και νιώθεις σαν να είσαι στη σκηνή οπότε περιθώρια λάθους ή ελλειψη ψυχραιμίας δε χωράνε.Αδρεναλίνη φίλε μου σου λέω.Πρέπει να φτάσεις το έργο στο ύψιστο σημείο,όπου κι ο ίδιος ο συνθέτης να το άκουγε να χειροκροτούσε.Ακατόρθωτο σχεδόν,αλλά όσο προσπαθείς τόσο καλύτερα.Και προς θεού,πρέπει να μάθεις και πως να αφήνεις κακή ψυχολογική κατάσταση απ'έξω,γιατί το μυαλό έχει μια τάση αυθυποβολής...κι αυτό θέλει προσωπική ωρίμανση για να το πετύχεις,δεν είναι εύκολο.Όπως επίσης πρέπει ακόμα και όταν μελετάς το κομμάτι,να είσαι 100% μουσικός,ότι και να παίζεις,και το πιο χαζό πράγμα,ακόμα και τις βαρετές κλίμακες.Άστα να πάνε,γι'αυτό μελετάς μία ώρα και νιώθεις λες και έχεις κάνει 100 μπάφους.Άσε το γεγονός ότι πρέπει να βρείς μια τέλεια ισορροπία μεταξύ χαλάρωσης σωματικής και ψυχικής και τσιτώματος.Δηλαδή,ουτε χαλαρός για ύπνο,ούτε στην τσίτα σφιγμένος....ουφ.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα.Απαιτει

πειθαρχία,μουσικότητα,δουλειά,συγκέντρωση,ωριμότητα,θέληση και χίλια άλλα πράγματα...Μερικές φορές νιώθω ότι δεν έχω τα φόντα για να το κάνω.Αλλά ρε πούστη,όταν κάθομαι και παίζω και το νιώθω,είναι η υπέρτατη ηδονή..Νομίζω ότι οι περισσότεροι μουσικοί νιώθουν αυτά που νιώθω εγώ,και νομίζω ότι ο δρόμος προς τη μουσική απαιτεί και πολύ δρόμο προς την αυτογνωσία και το αντίστροφο.

Μεγάλο πράγμα να μπορείς να πείς κάτι μέσω της τέχνης.Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι πλέον...ελπίδα να έχουμε και όλα θα γίνουν πιστεύω..