Αμάν ρε Σέρλοκ!!
Η ζωή μου με το σκύλο τους τελευταίους 3 μήνες:
Μπαίνω στο σπίτι,όλα καλά,με το που ανοίγω την πόρτα να πάω στην κουζίνα μου έρχεται μία ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μπόχα γιατί το μικρό μου τα έχει κάνει παντού σκατά (με την κυριολεκτική έννοια!!).Ας λείπω μόνο 1 ώρα,εκείνος θα έχει καταφέρει να τα κάνει όλα πουτάνα!
Πρώτο μέλημα λοιπόν,σκούπισμα και σφουγγάρισμα σε όλο το σπίτι.Μπαίνω στο δωμάτιο μου,και αντικρύζω το χάος,γιατί η πόρτα του δωματίου μου τώρα βρήκε να χαλάσει (of course),πατουσιές στο πάτωμα,παπούτσια πάνω στο κρεβάτι μου,σκισμένα χαρτιά και μασημένες κάλτσες....όμορφααα.
Αφού λοιπόν καθαρίζω όπως όπως και το δωμάτιο μου,βάζω φαί στον πασά μου και βουρ για βόλτα κανένα μισάωρο κουβαλώντας και χαρτοπετσέτες για να μαζεύω τα κακάκια (μια φορά κάποιος με επικρότησε για την κίνηση.Στη βόλτα με σταματάνε και με ρωτάνε κλασικά τι ράτσα είναι,εκφράζουν το θαυμασμό τους (ω τι όμορφοοο!) και μερικοί με πρόφαση το μικρό μου την πέφτουν κιόλας.Ωραία πράγματα!Σπίτι λοιπόν μετά από όλα αυτά.
Μετά έννοειται ότι το μικρό μου έχει υπερβολική ενέργεια απ'τη βόλτα,και πρέπει να είμαι με ενα μπαλάκι στο χέρι να του το πετάω για ηρεμήσει...
Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι σε χρόνο ντε τε έχει ξανακατουρήσει και έχει σύρει το κρεβάτι του σε όοοολο το πάτωμα για έξτρα απόλαυση.Και ύστερα με ρωτάει η μάνα μου που ξοδεύω τα λεφτά μου.Ε που τα ξοδεύω ρε μάνα,αφού κάθε βδομάδα πάω όλα τα κατουρημένα για πλύσιμο. (μετά από τόσες βόλτες δεν έχω κουράγιο και για να τα πλύνω μόνη μου,να με συγχωρείτε)
Αλλά....είναι ένα μικρό σκατό όταν κοιμάται...το λατρεύω το δαιμονάκι μου,κι ας με ταλαιπωρεί έτσι.Αναρωτιέμαι βέβαια πότε θα μεγαλώσει,γιατί πανέμορφα τα κουτάβια,αλλά νισάφι,ας μεγαλώσει να ηρεμήσει!
Συμβουλή πρός όλους:ΜΗΝ πάρετε κατοικίδιο αν δε ξέρετε πού μπλέκετε.Θέλουν εξαιρετικά πολλή φροντίδα,πολλά χρήματα και πολύ χρόνο.Γι'αυτό σκεφτείτε το καλά,δεν είναι για τους απαίδευτους!
Αυτά,πάω να φάω,γειά σας.

.....κι έχω μείνει με 10 ευρώ για άλλες 7 μέρες....πώς σκατά γίνεται αυτό ρε γαμώ την ακρίβεια μου γαμώ??
Να πείς ότι τα ξοδεύω σε ρούχα,παπούτσια και άλλα συναφή?Μπα,μόνο ένα φορεματάκι των 25 ευρώ πήρα,κι αυτό μετά από 3 μήνες...ε τότε τι σκατά.
Πρέπει να αρχίσω να κάνω οικονομία.Ναι,αλλά πώς να κάνω οικονομία,αφού τα λεφτά μου φεύγουν στα βασικά!?!?!
Θα αρχίσουμε να επιζούμε,όχι να ζούμε,αλλά γαμώ και πάλι την Παναχαική μου (καλά είναι εκεί που βρίσκεται κι αυτή η καυμένη...) πώς γίνεται να διαχειριστείς έτσι τα χρήματα σου ώστε και να έχεις να φάς,και να σου μένουν στο τέλος του μήνα??μία βοήθεια ρε παιδιά για το ζήτημαααα!!
Πάλι καλά δηλαδή που είναι και ο Δημήτρης (άγιος είσαι πουλάκι μου) και θα δανείσει κανένα 5ευρω παραπάνω :P
Ε,τι,δε ντρέπομαι να το πώ.Θα δανειστώ χρήματα για να βγάλω το μήνα,μη μου πείτε ότι δεν το έχετε κάνει κάποια στιγμή κι εσείς οι υπόλοιποι,θα πείτε ψέμματα.Σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς είναι πολύ φυσιολογικό νομίζω να βοηθάμε με τέτοιο τρόπο ο ένας τον άλλο.Στο κάτω κάτω τι να κάνω,εκείνος θέλει να βοηθήσει τόσο πολύ,να μη του δώσω την ευκαιρία??? :PPP
Τέλος πάντων,άιντε να δούμε πώς θα τη βγάλουμε,προς το παρόν πάω να κοιμηθώ γιατί είμαι κομμάτια...(11:20 εν τω μεταξύ,yes,I have no life at all....)

Καληνυχτα!!

Γεια σου κόσμε...

Ήθελα να γράψω κάτι μετά από πολλές μέρες.
Το λυπηρό είναι ότι δεν έχω κάτι καλό να γράψω.Τι καλό να γράψω άλλωστε?Όλα έχουν αρχίσει να πηγαίνουν στο διάβολο με ταχείς ρυθμούς....ανάθεμα άμα βρείς μία καλή μέρα σ'όλη τη σαπίλα...οι εξετάσεις πήγαν σκατά,από υγεία πάμε σκατότερα,εδώ και μέρες δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου,έχω να δώ τους φίλους μου σχεδόν 2 βδομάδες...άστα να πάνε γενικότερα..

Αλλά...υπάρχει ένα αλλά.Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση,μέσα σε όλη αυτή τη μίρλα και τη μιζέρια,υπάρχει ένας άνθρωπος τον οποίο θα ευγνωμονώ αιώνια για το πώς μου συμπαραστάθηκε...έχω γράψει ξανά γι'αυτόν,και θα συνεχίσω να γράφω,γιατί επιτέλους νιώθω ότι βρήκα την αληθινή αγάπη που έψαχνα.Μετά από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που συνέβη,και που το οποίο με έκανε να αναιρέσω όλα μου τα πιστεύω για τον έρωτα,την αγάπη,τα συναισθήματα τα ίδια,και μετά από πολλούς μήνες δυσάρεστων σκέψεων και προβληματισμών,έστω και με τις προσωπικές δυσκολίες που περνάω αυτή την περίοδο,ανακάλυψα πόσο πολύ μπορείς να αγαπήσεις και να αγαπηθείς από έναν άνθρωπο.
Αυτό το κείμενο  το αφιερώνω σ'αυτόν.

Θα μου πείτε "και μένα τι με νοιάζει ρε κυρά μου,χέστηκα,εδώ έχω τα δικά μου τα ζόρια και έρχεσαι εσύ να μου πρήζεις τα κάκαλα με τις αγάπες σου?"
Ε και θα πώ,κι εγώ χέστηκα,δικό μου το blog,ότι θέλω το κάνω,άμα θέλω το βάζω φωτιά και το καίω,γαμώ την ελευθερία λόγου μου.

Στο θέμα όμως.Κάνω ένα flash back και βλέπω παλίες γενιές,γενιές των παππούδων και των μπαμπάδων μας και διαπιστώνω πόσο δύσκολο είναι πλέον να κρατήσεις τα μυαλά σου σε ένα μέρος.Γιατί???Γιατί να είναι τόσο δύσκολο??Μήπως γιατί έχουμε πολλές επιλογές,μήπως γιατί δεν έχουμε κριτήριο στο πώς θέλουμε έναν άνθρωπο??
Όχι.Έχει να κάνει καθαρά με το πόσο ξέρουμε τον εαυτό μας,και με το πόση αισιοδοξία κουβαλάμε.
Αυτός ο άνθρωπος τώρα τελευταία αυτό μου δίνει.Με τη δική του αγάπη,με το ότι όταν βρισκόμαστε χαμογελάω πάλι,με το ότι δε σκέφτομαι "τι θα γίνει",σκέφτομαι μόνο πόσο υπέροχο είναι αυτό που ζώ.
Δεν έχει καμμία σχέση με τον Κώστα,τον πρώτο μου έρωτα.Εκείνος ήταν βίαιος έρωτας,έντονος,ψυχοφθόρος μετά από ένα σημείο και καταστροφικός.
Τώρα,και έχοντας μεγαλώσει κιόλας,και αφήνοντας πλέον πίσω μου τραύματα των τελευταίων μηνών,βλέπω μια άλλη πτυχή του έρωτα...την πτυχή όπου δε με νοιάζει αν θα με δεί να κάνω δουλειές στο σπίτι,γιατί ξέρω ότι όταν θα βγούμε θα είμαι θεά,όπου είμαι άρρωστη και πλέον δε φοβάμαι να πω "σε χρειάζομαι,έλα" μήπως και φαν'ω too needy ή του χαλάσω τη ζαχαρένια του.Την πτυχή του "σ'αγαπώ γιατί είσαι ο εαυτός σου,αγαπώ το σώμα σου,τις μεταπτώσεις σου,τη μουσική σου,την ατσουμπαλιά σου,το γεγονός ότι δε ξέρεις να καθαρίζεις μια πατάτα for god's sake,και πρέπει να σου μάθω εγώ,και όλα αυτά"...
Είναι απίστευτο το πώς νομίζουμε όλοι ότι η "ρουτίνα" θα σκοτώσει τον έρωτα.Μόνο αν λειτουργεί μόνο ο ένας απ'τους δύο η καθημερινότητα θα σκοτώσει τον έρωτα.Μόνο δηλαδή με τη συλλογική σας σκέψη θα μπορέσει να επιβιώσει αυτό που έχουμε.Και αυτό που λέω δεν έχει να κάνει με την ισότητα της γυναίκας,έχει να κάνει με την ανθρωπιά.Όταν βλέπεις ότι ο άλλος σκίζεται κάθε μέρα,ε δε θα τον αφήσεις να τα κάνει όλα μόνος του.Βοηθάς.Και μετά πίστεψε με,το αποτέλεσμα θα είναι πιο γρήγορο και πιο καλό,οπότε θα αφήνει και χρόνο για το ζευγάρι...
Κάποια στιγμή κατασταλάζεις,και διαπιστώνεις ότι δε χρειάζεσαι τον "ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ".Μεγάλος έρωτας μπορεί να υπάρξει και χωρίς τα μεγάλα λόγια,τις φανφάρες,τα λουλούδια και τις καρδίες.Μεγάλος έρωτας είναι αυτός που αντιπαρέρχεται τις δυσκολίες της ζωής.Και ειδικά τώρα που ζούμε τέτοιες δύσκολες εποχές,και θα χειροτερέψουν,είναι καλό να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.Ο ρομαντισμός είναι υπέροχος.Πραγματικά.Ας καταλάβουμε όμως ότι δεν είναι όπως στις ταινίες.Ο ρομαντισμός είναι η ίδια η δύσκολη και μίζερη ζωή μας.Μόνον εμείς έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τη ζωή μας ρομαντική.

Τέλος.Θα πάω στις Άνδεις να στρώσω ;)