Γεια σου κόσμε...

Ήθελα να γράψω κάτι μετά από πολλές μέρες.
Το λυπηρό είναι ότι δεν έχω κάτι καλό να γράψω.Τι καλό να γράψω άλλωστε?Όλα έχουν αρχίσει να πηγαίνουν στο διάβολο με ταχείς ρυθμούς....ανάθεμα άμα βρείς μία καλή μέρα σ'όλη τη σαπίλα...οι εξετάσεις πήγαν σκατά,από υγεία πάμε σκατότερα,εδώ και μέρες δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου,έχω να δώ τους φίλους μου σχεδόν 2 βδομάδες...άστα να πάνε γενικότερα..

Αλλά...υπάρχει ένα αλλά.Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση,μέσα σε όλη αυτή τη μίρλα και τη μιζέρια,υπάρχει ένας άνθρωπος τον οποίο θα ευγνωμονώ αιώνια για το πώς μου συμπαραστάθηκε...έχω γράψει ξανά γι'αυτόν,και θα συνεχίσω να γράφω,γιατί επιτέλους νιώθω ότι βρήκα την αληθινή αγάπη που έψαχνα.Μετά από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που συνέβη,και που το οποίο με έκανε να αναιρέσω όλα μου τα πιστεύω για τον έρωτα,την αγάπη,τα συναισθήματα τα ίδια,και μετά από πολλούς μήνες δυσάρεστων σκέψεων και προβληματισμών,έστω και με τις προσωπικές δυσκολίες που περνάω αυτή την περίοδο,ανακάλυψα πόσο πολύ μπορείς να αγαπήσεις και να αγαπηθείς από έναν άνθρωπο.
Αυτό το κείμενο  το αφιερώνω σ'αυτόν.

Θα μου πείτε "και μένα τι με νοιάζει ρε κυρά μου,χέστηκα,εδώ έχω τα δικά μου τα ζόρια και έρχεσαι εσύ να μου πρήζεις τα κάκαλα με τις αγάπες σου?"
Ε και θα πώ,κι εγώ χέστηκα,δικό μου το blog,ότι θέλω το κάνω,άμα θέλω το βάζω φωτιά και το καίω,γαμώ την ελευθερία λόγου μου.

Στο θέμα όμως.Κάνω ένα flash back και βλέπω παλίες γενιές,γενιές των παππούδων και των μπαμπάδων μας και διαπιστώνω πόσο δύσκολο είναι πλέον να κρατήσεις τα μυαλά σου σε ένα μέρος.Γιατί???Γιατί να είναι τόσο δύσκολο??Μήπως γιατί έχουμε πολλές επιλογές,μήπως γιατί δεν έχουμε κριτήριο στο πώς θέλουμε έναν άνθρωπο??
Όχι.Έχει να κάνει καθαρά με το πόσο ξέρουμε τον εαυτό μας,και με το πόση αισιοδοξία κουβαλάμε.
Αυτός ο άνθρωπος τώρα τελευταία αυτό μου δίνει.Με τη δική του αγάπη,με το ότι όταν βρισκόμαστε χαμογελάω πάλι,με το ότι δε σκέφτομαι "τι θα γίνει",σκέφτομαι μόνο πόσο υπέροχο είναι αυτό που ζώ.
Δεν έχει καμμία σχέση με τον Κώστα,τον πρώτο μου έρωτα.Εκείνος ήταν βίαιος έρωτας,έντονος,ψυχοφθόρος μετά από ένα σημείο και καταστροφικός.
Τώρα,και έχοντας μεγαλώσει κιόλας,και αφήνοντας πλέον πίσω μου τραύματα των τελευταίων μηνών,βλέπω μια άλλη πτυχή του έρωτα...την πτυχή όπου δε με νοιάζει αν θα με δεί να κάνω δουλειές στο σπίτι,γιατί ξέρω ότι όταν θα βγούμε θα είμαι θεά,όπου είμαι άρρωστη και πλέον δε φοβάμαι να πω "σε χρειάζομαι,έλα" μήπως και φαν'ω too needy ή του χαλάσω τη ζαχαρένια του.Την πτυχή του "σ'αγαπώ γιατί είσαι ο εαυτός σου,αγαπώ το σώμα σου,τις μεταπτώσεις σου,τη μουσική σου,την ατσουμπαλιά σου,το γεγονός ότι δε ξέρεις να καθαρίζεις μια πατάτα for god's sake,και πρέπει να σου μάθω εγώ,και όλα αυτά"...
Είναι απίστευτο το πώς νομίζουμε όλοι ότι η "ρουτίνα" θα σκοτώσει τον έρωτα.Μόνο αν λειτουργεί μόνο ο ένας απ'τους δύο η καθημερινότητα θα σκοτώσει τον έρωτα.Μόνο δηλαδή με τη συλλογική σας σκέψη θα μπορέσει να επιβιώσει αυτό που έχουμε.Και αυτό που λέω δεν έχει να κάνει με την ισότητα της γυναίκας,έχει να κάνει με την ανθρωπιά.Όταν βλέπεις ότι ο άλλος σκίζεται κάθε μέρα,ε δε θα τον αφήσεις να τα κάνει όλα μόνος του.Βοηθάς.Και μετά πίστεψε με,το αποτέλεσμα θα είναι πιο γρήγορο και πιο καλό,οπότε θα αφήνει και χρόνο για το ζευγάρι...
Κάποια στιγμή κατασταλάζεις,και διαπιστώνεις ότι δε χρειάζεσαι τον "ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ".Μεγάλος έρωτας μπορεί να υπάρξει και χωρίς τα μεγάλα λόγια,τις φανφάρες,τα λουλούδια και τις καρδίες.Μεγάλος έρωτας είναι αυτός που αντιπαρέρχεται τις δυσκολίες της ζωής.Και ειδικά τώρα που ζούμε τέτοιες δύσκολες εποχές,και θα χειροτερέψουν,είναι καλό να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.Ο ρομαντισμός είναι υπέροχος.Πραγματικά.Ας καταλάβουμε όμως ότι δεν είναι όπως στις ταινίες.Ο ρομαντισμός είναι η ίδια η δύσκολη και μίζερη ζωή μας.Μόνον εμείς έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τη ζωή μας ρομαντική.

Τέλος.Θα πάω στις Άνδεις να στρώσω ;)